و شکستم و دویدم و افتادم

درها به طنین های تو واکردم

هر تکّه نگاهم را جایی افکندم، پر کردم هستی ز نگاه

بر لب مرداب، پاره لبخند تو بر روی لجن دیدم، رفتم

به نماز.

در بن خاری، یاد تو پنهان بود، پاشیدم به

جهان.

بر سیم درختان زدم آهنگ ز خود روییدن، و به خود

گستردن.

و شیاریدم شب یکدست نیایش، افاشندم دانه راز.

و شکستم آویز فریب.

و دویدم تا هیچ. و دویدم تا چهره مرگ، تا هسته هوش.

و فتادم بر صخره درد. از شبنم دیدار تو تر شد انگشتم،

لرزیدم.

وزشی می رفت از دامنه ای، گامی همراه او رفتم.

ته تاریکی، تکه خورشیدی دیدم، خوردم، و ز خود رفتم.

و رها بودم. 

استاد

سهراب سپهری