غبار لبخند

می تراوید آفتاب از بوته ها.

دیدمش در دشت های نم زده

مست اندوه تماشا، یار باد،

مویش افشان، گونه اش شبنم زده.

***

لاله ای دیدیم - لبخندی به دشت -

پرتویی در آب روشن ریخته.

او صدا را در شیار باد ریخت:

(( جلوه اش با بوی خاک آمیخته.))

***

رود، تابان بود و او موج صدا:

(( خیره شد چشمان ما در رود وهم.))

پرده روشن بود، او تاریک خواند:

(( طرح ها در دست دارد دود وهم.))

***

چشم من بر پیکرش افتاد، گفت:

(( آفت پژمردگی نزدیک او.))

دشت: دریای تپش، آهنگ، نور.

سایه می زد خنده تاریک او. 

 استاد

سهراب سپهری