به لاله نرگس مخمور گفت وقت سحر

به لاله نرگس مخمور گفت وقت سحر		که هر که در صف باغ است صاحب هنریست
بنفشه مژده‌ی نوروز میدهد ما را		شکوفه را ز خزان وز مهرگان خبریست
بجز رخ تو که زیب و فرش ز خون دل است		بهر رخی که درین منظر است زیب و فریست
جواب داد که من نیز صاحب هنرم		درین صحیفه ز من نیز نقشی و اثریست
میان آتشم و هیچگاه نمیسوزم		همان بر سرم از جور آسمان شرریست
علامت خطر است این قبای خون آلود		هر آنکه در ره هستی است در ره خطریست
بریخت خون من و نوبت تو نیز رسد		بدست رهزن گیتی هماره نیشتریست
خوش است اگر گل امروز خوش بود فردا		ولی میان ز شب تا سحر گهان اگریست
از آن، زمانه بما ایستادگی آموخت		که تا ز پای نیفتیم، تا که پا و سریست
یکی نظر به گل افکند و دیگری بگیاه		ز خوب و ز شب چه منظور، هر که را نظریست
نه هر نسیم که اینجاست بر تو میگذرد		صبا صباست، بهر سبزه و گلشن گذریست
میان لاله و نرگس چه فرق، هر دو خوشند		که گل بطرف چمن هر چه هست عشوه‌گریست
تو غرق سیم و زر و من ز خون دل رنگین		بفقر خلق چه خندی، تو را که سیم و زریست
ز آب چشمه و باران نمی‌شود خاموش		که آتشی که در اینجاست آتش جگریست
هنر نمای نبودم بدین هنرمندی		سخن حدیث دگر، کار قصه دگریست