تولد

تولد انسان همانند روشن شدن کبریتی است

و مرگش خاموشی آن

بنگر در این فاصله چه کردی

گرما بخشیدی ؟

یا سوزاندی

آرزو

آرزو سرابی است که اگر نابود شود ، همه از تشنگی خواهند مرد

از بس

از بس خوابت را دیده ام دیگر نمی گویم “خوابم می‌‌آید”

می‌گویم “یـــــــارم می‌‌آید” وعده ی ما همان رویای‌ همیشگی

همیشه

همیشه داشتن ” بهترین ها ” به آدم غرور خاصی میده

من مغرور ترینم ، چون تو بهترینی

ترا

ترا در طبیعت بکر چون یاس

و در افکارم از احساس

در انزوای تنهایی بی حد

ترا در شبانه ی لبخند

تا صبح دور

و به اندازه ی یک جرعه خدا

دوستت می دارم

بوسه

مرهم زخم های کهنه ام کنج لبان توست 

بوسه نمی خواهم 

سخنی بگو 

اشک

وآن زمان که اشک جای مرکب را میگیرد 

دیگر خاطرات پاک نمیشوند

نابینا

آنچه نادیدنی بود از مردم دنیا دیدم 

حالا فهمیدم آرامش نابینا از چیست

ساده

چه ساده بودم که گمان میکردم 

به دورم می گردند 

کسانی که دورم می زدند 

آغوش

خدایا 

 دلم آغوش میخواهد 

 نه مرد باشد 

 نه زن 

 زمین نمی آیی؟؟

انگشتانت

انگشتانت را به من قرض بده 

برای شمردن لحظات نبودنت